مهدی جان! قرن‏هاست که سینه‏ام مالامال عشقی است که اجدادم فریاد کشیده‏اند و من در بیابان تنهایی ذهنم، به دنبال راهی می‏گردم برای رسیدن به تو، قاسم‏ها و اکبرها و سمیه‏ها و هاجرها در این راه بر خاک خفته‏اند، با لرزش دلی که مبادا نیایی!

یا بقیة‏اللّه‏، روز بدون تو آغاز نمی‏شود و خورشید هر بامداد اول به تو سلام می‏دهد و اجازه نورافشانی می‏گیرد.

ای عزیز فاطمه، در جهان، سنگی بدون عشق انتظار، حرکت نمی‏کند که جهان مادی، همه در انتظار است. مردم جهان چشم در انتظار به دنیا می‏آیند با امید ظهورت می‏زیند و با عشق دیدار بار سفر می‏بندند؛ انسان‏ها منتظرند.

و از این انسان‏های منتظر، شیعه تشنه‏تر است به دیدنت و هر صبح با سلامی به گستره جهان، از تو مدد می‏خواهد تا برکت کارش شوی و قدم در راه بودنش را تأیید کنی و فاصله گرفتنش را از خود و راه حق، نپذیری!

ای مظهر عدالت، هر عصر خورشید ابتدا اجازه رفتن می‏گیرد و با امید دیدار و سلامی مجدد غروب می‏کند. شب هم منتظر توست. تویی که شوکت نماز، شکوه روزه، اصالت حج، کرامت زکات، شرافت دین و هیبت عدل الهی هستی.

زمین بی‏تو کشتزار ظلم است و باران، همسفر اشک فرشتگان. پس هر لحظه از عمرشان فریاد «عجل علی ظهور» را سر می‏دهند. امید که انتظار منتظران، پایانی خوش داشته باشد.صمدی رضایی