دلم رمیده لولی‏وشی است شورانگیز

دروغ وعده و قتال وضع و رنگ‏آمیز

فدای پیرهن چاک ماه‏رویان باد

هزار جامه تقوا و خرقه پرهیز

خیال خام تو با خود به خاک خواهم برد

که تا ز خال تو خاکم شود عبیرآمیز

فرشته عشق نداند که چیست، ای ساقی

بخواه جام و گلابی به خاک آدم ریز

پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر

به می ز دل ببرم هول روز رستاخیز

فقیر و خسته به درگاهت آمدم، رحمی

که جز ولای توأم نیست هیچ دست آویز

بیا که هاتف میخانه، دوش با من گفت

که در مقام رضا باش و ز قضا مگریز

میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست

تو خود حجاب خودی، حافظ، از میان برخیز

حافظ شیرازی

بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست

بگشای لب که قند فراوانم آرزوست

ای آفتاب حسن برون آدمی ز ابر

کان چهره مشعشع تابانم آرزوست

بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز

باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست

گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا، برو

آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست

وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست

وان ناز و باز تندی دربانم آرزوست

در دست هر که هست ز خوبی قراضه‏هاست

آن معدن ملاحت و آن کانم آرزوست

این نان و آب چرخ چو سیل است بی‏وفا

من ماهیم، نهنگم، عمانم آرزوست

یعقوب‏وار وا اسفاها همی زنم

دیدار خوب یوسف کنعانم آرزوست

واللّه‏ که شهر بی‏تو مرا حبس می‏شود

آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت

شیرخدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او

آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

زین خلق پر شکایت گریان، شدم ملول

آن های و هوی و نعره مستانم آرزوست

گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام

مهرست بر دهانم و افغانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می‏نشود جسته‏ایم ما

گفت آنکه یافت می نشود، آنم آرزوست

پنهان ز دیده‏ها و همه دیده‏ها از اوست

آن آشکار صنعت پنهانم آرزوست

خود، کار من گذشت ز هر آرزو و آز

از کان و از مکان، پی ارکانم آرزوست

گوشم شنید قصه ایمان و مست شد

کو قسم چشم، صورت ایمانم آرزوست

یک دست جام باد، و یک دست جعد یار

رقصی چنین میانه میدانم آرزوست

من هم رباب عشقم و عشقم ربابی است

وان لطف‏های زخمه رحمانم آرزوست

باقی این غزل را ای مطرب ظریف

زین سان همی شمار که زین سانم آرزوست

بنمای شمس مفخر تبریز رو ز شرق

من هدهدم حضور سلیمانم آرزوست

مولانا جلال‏الدین بلخی