???? حسین جانم …????

عاقبـــت یک روز ، می پیچـد خبر که درگذشت
نوکـــری که کــــل عمــرش در ره دلبـــر گذشت

کاش اینگونـــه همــه یادی کننـــد از نوکـــرت :
مثل یک نوکــــر بیامد مثــل یک نوکــــر گذشت

از همـــان بـدوِ ولادت پشــت ایــــن در بوده ام
از جوانـــی تا به پیریّ ام به پشـــت در گذشت

جمله ی ناکام ، در وصف دل من صادق است
خود شود یک روضه‌ای،گر باز گویم سرگذشت

آرزوی کــــربــلایت کُــشت مــن را عـــاقبـــت
دیر شــد دیگـر برایم ، آب هم از سر گذشت

یاد غمهــــای شما خواب و خوراکـم را گرفت
یاد مُضطر بودنت هر روزِ من مُضطر گذشت

کاش میشد که همین جمله شود توصیف من :
لحظه های آخـرش در روضه ی اصغر گذشت

حضرت امام صادق علیه السلام می فرمایند:

الذُّنُوبُ الَّتِی تُغَیِّرُ النِّعَمَ الْبَغْیُ وَ الذُّنُوبُ الَّتِی تُورِثُ النَّدَمَ الْقَتْلُ وَ الَّتِی تُنْزِلُ النِّقَمَ الظُّلْمُ وَ الَّتِی تَهْتِکُ السُّتُورَ شُرْبُ الْخَمْرِ وَ الَّتِی تَحْبِسُ الرِّزْقَ الزِّنَا وَ الَّتِی تُعَجِّلُ الْفَنَاءَ قَطِیعَهُ الرَّحِمِ وَ الَّتِی تَرُدُّ الدُّعَاءَ وَ تُظْلِمُ الْهَوَاءَ عُقُوقُ الْوَالِدَیْن‏

گناهی که نعمت ها را تغییر مى دهد، تجاوز به حقوق دیگران است.
گناهى که پشیمانى مى آورد، قتل است.
گناهى که گرفتارى ایجاد مى کند، ظلم است.
گناهى که آبرو مى بَرد، شرابخوارى است.
گناهى که جلوى روزى را مى گیرد، زناست.
گناهى که مرگ را شتاب مى بخشد، قطع رابطه با خویشان است.
گناهى که مانع استجابت دعا مى شود و زندگى را تیره و تار مى کند، نافرمانى از پدر مادر است.
منبع: علل الشرایع ج 2، ص 584 ،ح27

سلام

برای کدام حسین گریه می کنیم؟

حسینی که حدود 1400 سال پیش با لب تشنه کشته شده و ما لازم است تا او را دوست داشته باشیم تا به وسیله او حاجاتمان روا شود، با عزاداریش به ثوابی برسیم و در نهایت هم موجب آمرزش گناهانمان شود و به بهشت برویم.
اما . . .
قلب نمی تواند بالاجبار کسی را که نمی شناسد دوست داشته باشد و برایش اشک بریزد پس ناچار است در ذهنش نمایشنامه ای غمناک از آنچه شنیده است بسازد و لحظاتی تخیل خود را به تماشای آن تراژدی وادار کند تا عزاداری اش مورد قبول واقع شود و بهشت و کفاره گناهانش تضمین شود.
و چنین حسینی فقط در چارچوب حسینیه کارایی دارد و تأثیرش از سطح صورت و دست و سینه فرارتر نمی رود و اینجاست که حتی اگر کل یوم، عاشورا باشد و کل ارض، کربلا، بازهم در زندگی روزمره عزاداران اتفاق قابل ذکری نمی افتد.
اما . . .
صفحه دیگر ماجرا، حسینی است که آنچه او را به حرکت وامی دارد، نجات انسان از ظلم است. این حسین می خواهد هر مانعی را از جلو راه شکوفایی هر انسانی بردارد.
عظمت این حسین است که زهیر فراری را فدایی می کند و وهب مسیحی را شیعه علوی.
مهربانی این حسین است که فرمانده سپاه دشمن را سیراب می کند و حریت نامش را به فعلیت می رساند.
اینجا دیگر دوست داشتن حسین، سر بریده و لب تشنه نمی خواهد، تصور وجود چنین انسانی قلبت را می لرزاند و اشکت را جاری می کند.
و اینجاست که یک قطره اشکش نردبان کمال می شود و آنقدر آرمانت را پرواز می دهد که اصلا واژه گناه، توان رسیدن به اوج آرزوهای تو را ندارد.
و امروز جانهای همه بشریت تشنه چنین انسانی است!
به امید روزی که قلبهایمان دعوتنامه ای حقیقی برای یاریش بنویسد.
@ensane_armaniبرای کدام حسین گریه می کنیم؟

حسینی که حدود 1400 سال پیش با لب تشنه کشته شده و ما لازم است تا او را دوست داشته باشیم تا به وسیله او حاجاتمان روا شود، با عزاداریش به ثوابی برسیم و در نهایت هم موجب آمرزش گناهانمان شود و به بهشت برویم.
اما . . .
قلب نمی تواند بالاجبار کسی را که نمی شناسد دوست داشته باشد و برایش اشک بریزد پس ناچار است در ذهنش نمایشنامه ای غمناک از آنچه شنیده است بسازد و لحظاتی تخیل خود را به تماشای آن تراژدی وادار کند تا عزاداری اش مورد قبول واقع شود و بهشت و کفاره گناهانش تضمین شود.
و چنین حسینی فقط در چارچوب حسینیه کارایی دارد و تأثیرش از سطح صورت و دست و سینه فرارتر نمی رود و اینجاست که حتی اگر کل یوم، عاشورا باشد و کل ارض، کربلا، بازهم در زندگی روزمره عزاداران اتفاق قابل ذکری نمی افتد.
اما . . .
صفحه دیگر ماجرا، حسینی است که آنچه او را به حرکت وامی دارد، نجات انسان از ظلم است. این حسین می خواهد هر مانعی را از جلو راه شکوفایی هر انسانی بردارد.
عظمت این حسین است که زهیر فراری را فدایی می کند و وهب مسیحی را شیعه علوی.
مهربانی این حسین است که فرمانده سپاه دشمن را سیراب می کند و حریت نامش را به فعلیت می رساند.
اینجا دیگر دوست داشتن حسین، سر بریده و لب تشنه نمی خواهد، تصور وجود چنین انسانی قلبت را می لرزاند و اشکت را جاری می کند.
و اینجاست که یک قطره اشکش نردبان کمال می شود و آنقدر آرمانت را پرواز می دهد که اصلا واژه گناه، توان رسیدن به اوج آرزوهای تو را ندارد.
و امروز جانهای همه بشریت تشنه چنین انسانی است!
به امید روزی که قلبهایمان دعوتنامه ای حقیقی برای یاریش بنویسد.
@ensane_armani

حضرت علی اکبر علیه‏السلام در کلام امام خمینی (ره)

حضرت امام خمینی (قدس سره) در درس اخلاقشان فرمودند: امام مدایح و گفتار اهل بیت (علیهم السلام) خصوصاً حضرت اباعبدالله (علیه السلام) در مورد حضرت علی اکبر (علیه السلام) حاکی از این است که اگر علی اکبر (علیه السلام) در کربلا به شهادت نمی‏رسید، خود، امام « مفترض الطاعه » می‏بود.( یعنی امامی که اطاعت او واجب است). در این مختصر بهتر است به یک نمونه از کرامات ایشان بپردازیم:

فردی به نام حاج عبدعون، برادرش را که به مرض سختی دچار شده بود نزد حافظ الصحه، یکی از سه پزشک معروف کربلا می برد. پس از چند ماه معالجه سودی نمی کند و هر روز حال او بدتر می‌شود عبدعون نزد پزشک می رود و سخنان زشتی به او می گوید و خطاب می کند که اسمت خیلی بزرگ است ولی از معالجه تو سودی ندیدیم. بعد بدون خداحافظی می‌رود. ولی بر خلاف انتظار از آن روز به بعد حال برادرش بهتر می‌شود و یک دفعه شفا می یابد. نزد حافظ الصحه می‌رود و عذر خواهی می‌کند.

طبیب می گوید: بنشین تا برایت بگویم. من بعد از سخنان تو خیلی دل شکسته شدم. ظهر، هنگام ادای نماز به حضرت علی اکبر (علیه السلام) متوسل شدم و عرض کردم ای نور چشم حسین(علیه السلام) تو را به حق پدرت قسم می‏دهم که شفای این مریض را از خدا بخواه. دیدی چگونه به من توهین کرد؟ بسیار گریه کردم. همان شب در خواب خدمت آقا علی اکبر (علیه السلام) شرف یاب شدم عرض ادب کردم و همان مطلب را تکرار کردم. فرمودند: من شفای آن مریض را از خدا خواستم و از هاتفی شنیدم که « این مریض مردنی است و تا نه روز دیگر میمیرد ولی به برکت دعا و شفاعت شما خدا با شفای او سی سال به عمرش افزوده است و از همین ساعت او را شفا دادیم.» آن مرد سی سال دیگر عمر کرد و در هفتاد سالگی در گذشت. وصیت کرد پیکرش را پایین پای حضرت علی اکبر (علیه السلام) دفن کنند.