چند نکته درباره سکوت

بعد از ذکر این مقدّمه به حدیث مورد بحث بر مى‌‏گردیم و چند نکته را یادآور مى‌‏شویم:

نکته اوّل: حدیث مى‏‌فرماید این افراد را به صورت در آتش مى‌‏اندازند، چرا؟

به یکى از جهات ذیل؛

الف) صورت عضو بسیار حسّاسى است به همین جهت انسان وقتى مى‌‏خواهد زمین بخورد ناخودآگاه دستش را سپر صورت مى‏‌کند تا آسیبى به صورت نرسد.

ب) به خاطر تحقیر آمیزبودن آن است.

ج) عضوى که باعث گناه شده، بسوزد.

نکته دوم: از روایت استفاده مى‌‏شود که اصلاح زبان، کلید اصلاح انسان و انحراف آن سبب انواع انحرافات است، چرا که زبان ترجمان دل و نماینده عقل و کلید شخصیّت انسان و مهمترین دریچه روح است.

به تعبیر دیگر، آنچه در صفحه روح انسان نقش مى‏‌بندد، قبل از هر چیز بر صفحه زبان و در لابه لاى گفته‏‌هاى او ظاهر مى‏‌شود.

امام على علیه‌السلام مى‌‏فرماید:

«تَکَلَّموا تُعْرَفوا فَانَّ الْمَرْءَ مَخْبوءٌ تَحْتَ لِسانِهِ؛ سخن بگویید تا شناخته شوید همانا شخصیت هر کس زیر زبانش نهفته است».

تا مرد سخن نگفته باشد / عیب و هنرش نهفته باشد

نکته سوم: به همان نسبت که برکات زبان و آثار سازنده آن زیاد است، آفات و گناهانى که به وسیله آن انجام مى‌‏گیرد و آثار مخرّبى که در فرد و جامعه دارد، بسیار زیاد است.