امام جواد علیه السلام:

 اَلمُؤمِنُ یَحتاجُ إلی ثَلاثِ خِصالٍ: تَوفیقٍ مِنَ اللهِ، وَ واعِظٍ مِن نَفسِهِ وَ قَبُولٍ مِمَّن یَنصَحُهُ؛

مؤمن نیازمند سه خصلت است: توفیق از سوی خداوند، واعظی از درون خود، ‌پذیرش نسبت به کسی که او را پند می دهد.

تحف العقول، ص 457

شرح حدیث:
«توفیق» زمانی حاصل می شود که همه ی اسباب و عوامل برای رسیدن به هدف و تأمین خواسته ها، ‌فراهم و هماهنگ باشد.

توفیق دهنده ی اصلی خداوند است. پیامبران الهی با هم با گفتنِ «و ما توفیقی اِلّا بالله»، فراهم شدن برنامه ها و عوامل هدایت بشر را از سوی خدا می دانستند. این نگاه توحیدی، سبب می شود انسان بیش از آن که به فکر و نیروی خودش تکیه داشته باشد، به توفیق الهی و سبب سازی پروردگار اعتماد کند، زیرا همه ی عوامل در دست اوست.

«واعظ درونی» نیاز دیگر مؤمن است.

عقل و وجدان، یک چراغ باطنی است که خوبیها را به انسان نشان می دهد و اگر خلاف و بی خردی کرد، او را ملامت می کند.

در روایات است: کسی که از درون خود، ‌واعظ و پند دهنده ای نداشته باشد، ‌اندرزهای دیگران چندان سودی به او نمی رساند. بیداری فطرت و فعال بودن وجدان، نقش عمده ای در اصلاح شخص و بازداشتن او از جرم و گناه دارد.

«نصیحت پذیری» سومین نیازی است که در این حدیث مطرح است.

تواضع در آن است که اگر کسی خیرخواهانه انتقادی کرد و موعظه و پندی داد، ‌بپذیریم.

گشودن آغوش باز به روی پندهای آموزنده و هشدارهای دلسوزان، نشانه خردمندی و عاقبت اندیشی است.

هم از خداوند، توفیق بطلبیم، ‌

هم چراغ وجدان را در درون خود روشن نگه داریم،

هم پند دیگران را به گوش جان بشنویم و بپذیریم.