مسجد مظهر شکوه اسلام
از بلندای مناره های لاجوردین، صدای رسای اذان همه را به سوی خدا فرا می خواند و زن و مرد چون رودی روان به سوی خانه خدا سرازیر می شوند. همهمه و نجواها با فریاد اللّه اکبر فرو می نشیند. اکنون همه به سوی کعبه دل و پشت به زر و زیور مادی، ندای توحید را زیر لب تکرار می کنند. آری، این مسجد است، مظهر شکوه اسلام ؛ همان جا که چون یاقوتی بر نگین شهرها نشسته است ؛ همان جا که به زندگی رنگ و بوی معنوی می دهد؛ همان جا که تو را می خواند تا به سر آغاز خویش نظر افکنی و انسان بودن خود را مرور کنی تا وجود خود را، ارزش خود را و رسالت خود را بهتر بشناسی. پیر و برنا، توانگر و ناتوان، مرد و زن چون به مسجد می آیند، از عناوین تهی می شوند. آنان اینک مهمان خدا هستند و دیگر هیچ.