خسته ام شکسته ام دنیا چه کردی با دلم
دل مگر کافی نبود ویرانه کردی منزلم
می خورم هر لحظه هر دم لطمه از شب های تو
می ستانی از وجودم ذره های اخرم
خورد شد در زیر حجم طعنه های دیگران
جسم بی روح ودل خون وتن غم پرورم
کاش همچو کودکی پر بودم از شادی خوشی
قهر بودم با غمو غصه جدا بود از برم
چشم بسته می پریدم می رسیدم اسمان
میدویدم سمت مادر می گرفتم در برم
اه ای ایام خوب کودکی یادت به خیر
کو کجای تا ببینی که چه بی بال وپرم