حسد
امام صادق علیه السلام فرمودند:

الحاسِدُ مُضِرُّ بِنَفْسِهِ قَبْلَ أَنْ یُضُرّ بِالَمحْسُودِ «1»
شخص حسود پیش از آن‏که به محسود زیان برساند به خودش ضرر مى‏رساند.
شرح کوتاه‏
روح حسد این است که انسان نتواند دیگران را در نعمتى ببیند و کوشش کند به نحوى آن نعمت از آنها سلب گردد و یا از طریق دیگرى زیانى بر آنها وارد شود.
در واقع حسود همیشه به صورت یک عامل عقب‏ماندگى فعالیت مى‏کند نه یک عامل پیشرو.

حسد یک بیمارى بزرگ اخلاقى است و از نظر روانى حسود بیش از هرکس خودش مى‏سوزد و آب مى‏شود و عقب مى‏ماند و تحقیر مى‏گردد، پس چه بهتر که بکوشد از دیگران پیشى بگیرد نه این که دیگران را به عقب بکشاند.

(1) بحارالانوار، جلد 73، صفحه 225