الْمُوفینَ بِعَهْدِهِ اِلَیْنا وَمیثاقِهِ الَّذی واثَقَنا بِهِ مِنْ وِلایَةِ وُلاةِ اَمْرِهِ

وفاکنندگان به عهدی که با ما کرده بود و پیمانی که با ما بسته بود از ولایت سرپرستان امر دین او

وَالْقُوّامِ بِقِسْطِهِ وَلَمْ یَجْعَلْنا مِنَ الْجاحِدینَ وَالْمُکَذِّبینَ بِیَوْمِ الدّینِ

و برپادارندگان عدلش و قرارمان نداد از منکران و تکذیب کنندگان روز جزا

دهم آنکه صد مرتبه بگوید: اَلْحَمْدُ لِلّهِ الّذی جَعَلَ کَمالَ دینِهِ وَتَمامَ نِعْمَتِهِ

ستایش خاص خدایی است که قرار داد کمال دین و تمام شدن نعمتش را

بِوِلایَةِ اَمیرِ الْمُؤ مِنینَ عَلیِّ بْنِ اَبی طالِبٍ عَلَیْهِ السَّلامُ

به ولایت امیرمومنان علی بن ابیطالب(ع)

و بدانکه در این روز شریف از برای پوشیدن جامه های نیکو و زینت کردن و بوی خوش استعمال کردن و شادی کردن و شاد کردن شیعیان امیرالمومنین (ع) و عفو از تقصیرات ایشان و برآوردن حاجات ایشان و صله ارحام و توسعه بر عیال و اطعام مومنان و افطار دادن روزه داران و مصافحه با مومنین و رفتن به زیارت ایشان و تبسم کردن بر رویشان و هدایا فرستادن بر ایشان و شکر الهی به جا آوردن به جهت نعمت بزرگ ولایت و بسیار فرستادن صلوات در عبادات و طاعات از برای هر یک فضیلتی عظیم است.

و یک درهم که کسی در این روز به برادر مومن خود بدهد برابر است با صد هزار درهم در غیر این روز و طعام دادن به مومنی در این روز مثل طعام دادن به جمیع پیغمبران و صدیقان است.

و در خطبه حضرت امیرالمومنین(ع) است در روز غدیر که هر که افطار دهد مومن روزه دار را در شب وقت افطارش مثل آن است که ده ‘فئام’ را افطار داده باشد شخصی برخاست عرض کرد یا امیرالمومنین ‘فئام’ چیست فرمود صد هزار پیغمبر و صدیق و شهید پس چگونه خواهد بود در کثرت فضیلت حال کسی که جمعی از مومنین و مومنات را کفالت کند پس من ضامن او هستم بر خداوند تعالی امان او را از کفر و فقر …

و بالجمله فضیلت این روز شریف زیاده از آن است که ذکر شود و این روز، روز قبولی اعمال شیعیان و روز برطرف شدن غم های ایشان است و این روزی است که حضرت موسی(ع) بر ساحران غلبه کرده و خداوند آتش را بر ابراهیم خلیل(ع) سرد و سلامت کرده و حضرت موسی(ع) یوشع بن نون را وصی خود گردانیده و حضرت عیسی(ع) شمعون الصفا را وصی خود قرار داده و حضرت سلیمان(ع) رعیت خود را بر استخلاف اصف بن برخیا اشهاد کرده و جناب رسول خدا(ص) ما بین اصحاب خود برادری افکنده و لهذا شایسته است در این روز عقد اخوت با اخوان مومنین و کیفیت آن به نحوی که شیخِ ما در مستدرک وسایل از کتاب زاد الفردوس نقل فرموده چنین است که بگذارد دست راست خود را بردست راست برادر مومن خود و بگوید:

واخَیْتُکَ فِی اللّهِ وَصافَیْتُکَ فِی اللّهِ وَصافَحْتُکَ فِی اللّهِ وَعاهَدْتُ اللّهَ

برادر شدم با تو در راه خدا و دوست باصفایت شدم در راه خدا و مصافحه کردم با تو در راه خدا و عهد کردم با خدا

وَمَلاَّئِکَتَهُ وَکُتُبَهُ وَرُسُلَهُ وَاَنْبِی آئَهُ وَالاْئِمَّةَ الْمَعْصُومینَ عَلَیْهِمُ

و فرشتگانش و کتابهایش و رسولانش و پیمبرانش و امامان معصومین علیهم

السَّلامُ عَلی اَنّی اِنْ کُنْتُ مِنْ اَهْلِ الْجَنَّةِ وَالشَّفاعَةِ وَاُذِنَ لی بِاَنْ

السلام بر اینکه اگر من از اهل بهشت و اهل شفاعت بودم و اجازه ام دادند که

اَدْخُلَ الْجَنَّةَ لا اَدْخُلُها اِلاّ وَاَنْتَ مَعی آن گاه برادر مومن بگوید:قَبِلْتُ

داخل بهشت گردم داخل نشوم جز با تو، قبول کردم

پس بگوید: اَسْقَطْتُ عَنْکَ جَمیعَ حُقُوقِ الاُْخُوَّةِ ما خَلاَ الشَّفاعَةَ وَالدُّعاَّءَ وَالزِّیارَةَ

و ساقط کردم از تو تمامی حقوق برادری را جز شفاعت و دعا و زیارت

و محدث فیض نیز در ‘خلاصة الاذکار’، صیغه اخوت را قریب به همین نحو ذکر کرده و آن گاه فرموده پس قبول کند طرف مقابل از برای خود یا موکل خود به لفظی که دلالت بر قبول نماید پس ساقط کنند از همدیگر جمیع حقوق اخوت را ماسوای دعا و زیارت