داستانی پند آموز
روزی رسول خدا (صل الله علیه و آله) نشسته بود، عزراییل به زیارت آن حضرت آمد

پیامبر(صل الله علیه و آله) از او پرسید:

ای برادر! چندین هزار سال است که تو مأمور قبض روح انسان ها هستی

آیا در هنگام جان کندن آنها دلت برای کسی سوخته است؟

عزارییل گفت در این مدت دلم برای دو نفر سوخت:…

۱- روزی دریایی طوفانی شد و امواج سهمگین آن یک کشتی را در هم شکست همه سر نشینان کشتی غرق شدند، تنها یک زن حامله نجات یافت او سوار بر پاره تخته کشتی شد و امواج ملایم دریا او را به ساحل آورد و در جزیره ای افکند و در همین هنگام فارغ شد و پسری از وی متولد شد، من مأمور شدم که جان آن زن را بگیرم، دلم به حال آن پسر سوخت.

۲- هنگامی که شداد بن عاد سالها به ساختن باغ بزرگ و بی نظیر خود پرداخت و همه توان و امکانات و ثروت خود را در ساختن آن صرف کرد و خروارها طلا و جواهرات برای ستونها و سایر زرق و برق آن خرج نمود تا تکمیل نمود. وقتی خواست به دیدن باغ برود همین که خواست از اسب پیاده شود و پای راست از رکاب به زمین نهد، هنوز پای چپش بر رکاب بود که فرمان از سوی خدا آمد که جان او را بگیرم، آن تیره بخت از پشت اسب بین زمین و رکاب اسب گیر کرد و مرد، دلم به حال او سوخت بدین جهت که او عمری را به امید دیدار باغی که ساخته بود سپری کرد اما هنوز چشمش به باغ نیفتاده بود اسیر مرگ شد.

در این هنگام جبرئیل به محضر پیامبر (صل الله علیه و آله) رسید و گفت ای محمد! خدایت سلام می رساند و می فرماید: به عظمت و جلالم سوگند شداد بن عاد همان کودکی بود که او را از دریای بیکران به لطف خود گرفتیم و از آن جزیره دور افتاده نجاتش دادیم و او را بی مادر تربیت کردیم و به پادشاهی رساندیم، در عین حال کفران نعمت کرد و خود بینی و تکبر نمود و پرچم مخالفت با ما بر افراشت، سر انجام عذاب سخت ما او را فرا گرفت، تا جهانیان بدانند که ما به آدمیان مهلت می دهیم و لی آنها را رها نمی کنیم.

چگونه باید شیطان لعین را ضعیف و رنجور کرد؟
روزی شیطان لعنت الله علیه در گوشه مسجد الحرام ایستاده بود. حضرت رسول صلی الله علیه و آله هم سرگرم طواف خانه کعبه بودند. وقتی آن حضرت از طواف فارغ شد، دیدند ابلیس (لاعنت الله علیه) ضعیف و نزار و رنگ پریده ، کناری ایستاده است ، فرمودند :ای ملعون ! تو را چه می شود که چنین ضعیف و رنجوری ؟!
گفت : ازدست امت تو به جان آمده وگداخته شدم .
فرمودند: مگر امت من با تو چه کرده اند؟
گفت : یا رسول الله ! چند خصلت نیکو در ایشان است ، من هر چه تلاش ‍ می کنم این خوی را از ایشان بگریم نمی توانم .
فرمودند: آن خصلت ها که تو را ناراحت کرده کدامند؟

گفت : اول این که ، هرگاه به یک دیگر می رسند سلام می کنند، و سلام یکی از نام های خداوند است . پس هر که سلام کند حق تعالی او را از هر بلا و رنجی دور می کند. و هر که جواب سلام دهد، خداوند متعال رحمت خود را شامل حال او می گرداند.

دوم این که ، وقتی با هم ملاقات کنند به هم دست می دهند. و آن را چندان ثواب است که هنوز دست از یک دیگر برنداشته حق تعالی هر دو را رحمت می کند.

سوم ، وقت غذا خوردن و شروع کارها بسم الله می گویند و مرا از خوردن آن طعام و شرکت در آن دور می کنند.

چهارم ، هر وقت سخن می گویند: ان شاءالله بر زبان می آورند و به قضای خداوند راضی می شوند و من نمی توانم کار آنها را از هم بپاشم ، آنان رنج و رحمت مرا ضایع می کنند.

پنجم ، از صبح تا شام تلاش می کنم تا اینان را به معصیت بکشانم . باز چون شام می شود، توبه می کنند و زحمات مرا از بین می برند و خداوند به این وسیله گناهان آنان را می آمرزد.

ششم ، از همه این ها مهم تر این است که وقتی نام تو را می شنوند با صدای بلند صلوات می فرستند و من چون صواب صلوات را می دانم ، از ناراحتی فرار می کنم ؛ زیرا طاقت دیدن ثواب آن را ندارم .

هفتم : ایشان وقتی اهل بیت تو را می بینند، به ایشان مهر می ورزند و این بهترین اعمال است .

پس حضرت روی به اصحاب کرده و فرمودند: هر کس ‍ یکی از این خصلت ها را داشته باشد از اهل
بهشت است.

شیعه یعنی چه و شیعه واقعی چه ویژگی هایی دارد؟

شیعه در لغت به معنای پیرو و تابع است. اصطلاحاً به پیروان خاندان عصمت و طهارت شیعه می‌گویند. اصطلاح شیعة علی یا شیعة اهل بیت در سخنان پیامبر (ص) بسیار دیده می‌شود .
در حدیث ام سلمه از رسول خدا (ص) آمده است: “شیعهْْ علی هم الفائزون یوم القیامه؛ پیروان علی تنها کسانی اند که در روز قیامت اهل نجاتند “.
جابربن عبدالله انصاری می‌گوید: نزد رسول خدا (ص) بودم که علی (ع) از دور نمایان شد . پیغمبر فرمود: “سوگند به آن که جانم به دست او است! این شخص و شیعیانش در قیامت رستگار خواهند بود".
ابن عباس می‌گوید: موقعی که آیه “انّ الذین آمنوا و عملواالصالحات اولئک هم خیرالبریّه” نازل شد، پیغمبر (ص) به علی (ع) فرمود: “مصداق این آیه تو و شیعیانت می‌باشید که در قیامت خشنود خواهید بود و خدا هم از شما راضی است".

روایاتی که از ائمه معصومین(ع) درباره علائم شیعه واقعی در کتاب های حدیثی نقل شده، بهترین معیار برای ارزیابی شیعیان است، بگونه ای که در کتاب «صفات شیعه» از شیخ صدوق در این زمینه احادیث بسیاری ذکر شده است.

امام جعفر صادق(ع) فرمود: «من امام کسی هستم که از من پیروی کند».
پیروان و شیعیان ائمه معصومین(ع) زمانی می توانند خود را شیعه راستین و پیرو واقعی بدانند که به دستورات آنان جامه عمل پوشانده و به فرموده امام صادق(ع) زینت امامان خود باشند.
آن حضرت خطاب به شیعیان فرمود: ای گروه شیعه، زینت ما باشید نه باعث ملامت و سرزنش ما، با مردم نیکو سخن بگویید و زبانتان را حفظ کنید و آن را از زیاده روی و زشت گویی بازدارید.

ابو اسامه بن زید یکی از یاران امام ششم می گوید: امام صادق(ع) فرمود سلام مرا به هر کسی که پیرو ماست و به گفته های ما گوش می کند، ابلاغ کن و از طرف من بگو که شما را به پرهیزکاری در دینتان، و تلاش و کوشش در راه خدا، و راستگویی و امانت داری و سجده های طولانی و نیکو همسایه داری سفارش می کنم.

امام ششم در ادامه فرمود: زیرا هر گاه کسی از شما در دینش ورع داشته باشد و راست بگوید و امانت را رد کند و اخلاقش را با مردم نیکو گرداند، مردم می گویند «این، جعفری مذهب است و این، مرا شادمان می سازد و از بابت آن شادمان می شوم» و می گویند «این است روش ادب و تربیت جعفر صادق»، ولی اگر برخلاف این باشد، گرفتاری آن به من می رسد و گفته می شود که این هم اثر تربیتی اوست!

امام صادق (ع) در روایتی دیگر به شیعیان سفارش کردند: با رفتارتان دعوت کننده دیگران باشید تا آنان از شما پرهیزکاری و تلاش و نماز و نیکی بینند که این، بیشتر دیگران را دعوت می کند.

ایشان همچنین حفظ نماز و اسرار و مواسات (به هم کمک کردن) را از ویژگی های پیروان خود دانسته و فرمود: شیعیان ما را در سه وقت امتحان کنید؛ در وقت نماز که چگونه بر آن محافظت می کنند، در نزد اسرار آنها که چگونه آن را از دشمنان ما حفظ می کنند و در نزد اموالشان که چگونه بوسیله آن با برادران خویش همدردی می کنند.

همچنین امام صادق(ع) به شیعیان سفارش کردند تا عفت و حیا را سرمشق خود سازند و فرمود: همانا شیعه علی(ع) کسی است که عفت شکم و دامن دارد، تلاشش زیاد و عملش برای خدا باشد و امید ثواب از او داشته باشد و از عقابش بترسد. پس اگر چنین افرادی را دیدی آنها شیعیان جعفر(ع) می باشند.

در روایتی دیگر امام صادق (ع) اینگونه شیعیان را خطاب کردند: ای گروه شیعه، زینت ما باشید نه باعث ملامت و سرزنش ما، با مردم نیکو سخن بگویید و زبانتان را حفظ کنید و آن را از زیاده روی و زشت گویی بازدارید.

هشتمین معصوم(ع) درباره صفات شیعیان فرمود: کسی که به زبان (شیعه بودن را) اظهار کند و در رفتار مخالف ما و رفتار ما باشد؛ از شیعیان ما نیست؛ شیعه کسی است که با زبان و قلبش موافق ما باشد و از آثار ما پیروی نماید و طبق رفتار ما رفتار کند.

همچنین آن حضرت گروهی را مورد لعن و نفرین قرار داده و فرمود: گروهی خیال می کنند که من امام آنها هستم. به خدا قسم من امام آنها نیستم. نفرین خدا بر آنها باد. (زیرا) هر گاه رازی را پنهان می کنم؛ آنها آشکار می کنند. من می گویم چنین و چنین است و آنها می گویند چنین و چنان اراده کرده است. همانا من امام کسی هستم که از من پیروی کند.

ایشان در روایتی دیگر فرمودند: دروغ گفته است کسی که می پندارد از شیعیان ماست ولی چنگ به ریسمان دیگران می زند.

زمانیکه گروهی از شیعیان در نزد امام صادق(ع) مورد تعریف و تمجید قرار گرفتند، آن حضرت پرسید «عیادت ثروتمندان آنها از فقرا چگونه است؟» گفته شد که کم است و امام سووال کردند «دیدن و سر زدن ثروتمندان آنها از فقرا چگونه است؟» که عرض کردند اندک است و آن حضرت پرسیدند «کمک کردن ثروتمندان آنها نسبت به فقرایشان چگونه است؟» گفتند که شما اخلاقی را بیان می کنید که نزد ما کم است و امام در کمال تعجب پرسیدند «پس چگونه آنها خود را شیعه می پندارند؟»

پی نوشت :

تمامی احادیث برگرفته از کتاب «صفات الشیعه » اثر عالم بزرگ شیعه شیخ صدوق است .

مسلمان چه ویژگی هایی دارد؟
  ‏کسى که اقرار به یگانگى خدا و به پیامبرى پیامبر اسلام حضرت محمد(ص) داشته باشد مسلمان است.
گرچه نماز نخواند یا روزه نگیرد یا مرتکب گناهان بشود. البته این اسلام، ظاهرى است، واحکام اسلام در مورد او جاری شده و در جامعه با او به عنوان یک مسلمان رفتار می شود.
این در صورتی است که نماز و روزه نگرفتن به جهت انکار نباشد.
اسلام هر شخص در سه مرحله مشخص مى‏شود:
1- در مرحله عقیده و اعتقاد.
2- عمل.
3- تسلیم واطاعت.
در مرحله عقیده هر فردى که عقیده به وحدانیت خدا (توحید) و نبوت (پیامبر پیامبر اسلام) و معاد (زنده شدن پس از مرگ) داشته باشد مسلمان است.
در مرحله عمل باید به دستورهاى عملى اسلامى مانند نماز و روزه و… عمل کند.
در مرحله تسلیم و اطاعت باید از پیامبر و امام و پیشواى عادل تبعیّت کند.
برخى از مسلمانان فقط در مرحله عقیده مسلمان هستند و برخى در مرحله عقیده و عمل برخى دستورها مسلمان هستند و نسبت به برخى دیگر از دستورها اهل عمل نیستند. بعضى از مسلمانان در مرحله عقیده و عمل پاى بند اسلام هستند، ولى در مرحله اطاعت از پیامبر (در زمان پیامبر) یا اطاعت از امام (در زمان ائمه) یا اطاعت از اولى الامر، (صاحب امر، رهبر و فقیه عادل) پاى بند نیستند.
مسلمان واقعى (کسى که در تمامى مراحل پاى بند باشد) مخصوصاً در مرحله عمل و ایمان جز این نمى‏باشد، البته ایمان داراى مراتب است و ممکن است ایمان فردى ضعیف و در مرتبه پایین باشد امّا ایمان کسى قوى‏تر و در مرحله بالاتر باشد.دستور العمل های بسیاری برای یک مسلمان در زندگی فردی و اجتماعی در روایات بیان شده است.
رعایت حق الناس و حق بندگی و عبادت خدا و وظایف فردی و اجتماعی مهم ترین محور های است که بر آنها تاکید شده است.
ویژگی های بسیار زیادی برای یک مسلمان ذکر شده که به برخی از آنها اشاره می شود.
پیامبر(ص) فرمود: “المسلم من سلم المسلمون مِن لسانه و یده؛(1) مسلمان(واقعى) کسى است که مسلمانان دیگر از زبان و دست او در امان باشند".
باز فرمود: “مسلمان برادر مسلمان است. نه به او ظلم مى‏کند و نه دشنام مى‏دهد. چنان که به او خیانت نمى‏کنند و دروغ نمى‏گوید".(2)
در برخى از روایات آمده است: “اساس اسلام حُبّ اهل بیت پیامبر(ص) است".(3)
امام علی (ع) می فرماید: مسلمان کسی است که در برابر خدا تسلیم باشد.(4)
یکی از ویژگی های مهم مسلمان هم دردی با دیگران است. رسول اکرم (ص) می فر ماید: کسی که صبح کند در حالی که نسبت به امور مسلمانان اهتمام نورزد مسلمان نیست.(5)

چه كنيم كه شايستة ديدار امام زمان(ع) شويم؟
چه كنيم كه شايستة ديدار امام زمان(ع) شويم؟
چه كنيم كه شايستة ديدار امام زمان(ع) شويم؟
براي پرداختن به اين پرسش، بايد چند نكته را روشن كنيم:
اوّل اينكه تكليف ما چيست؟ آيا وظيفه داريم خدمت امام زمان(ع) برسيم؟ (در اين صورت بايد تمام همّ‌ و غم خود را صرف اين كار كنيم.) يا اينكه وظيفه داريم امام زمان خود را بشناسيم و او را دوست داشته باشيم و از او اطاعت كنيم؟

اشاره:
در اين شمارة مجله چند پرسش دربارة چگونگي ارتباط با امام زمان(ع) را كه معمولاً در مجامع مختلف زياد مطرح مي‌شود، انتخاب كرده‌ايم و با استفاده از كتاب « پاسخ به پرسش‌ها و شبهات» كه حاصل مجموعه برنامه‌هاي پرسش و پاسخ اعتقادي راديو معارف به كارشناسي حجّت الاسلام و المسلمين رضا محمّدي است، به پاسخ آنها مي‌پردازيم.
گفتني است اين كتاب از سوي انتشارات زمزم هدايت وابسته به پژوهشكدة تحقيقات اسلامي منتشر شده است.

پرسش: چه كنيم كه شايستة ديدار امام زمان(ع) شويم؟
براي پرداختن به اين پرسش، بايد چند نكته را روشن كنيم:
اوّل اينكه تكليف ما چيست؟ آيا وظيفه داريم خدمت امام زمان(ع) برسيم؟ (در اين صورت بايد تمام همّ‌ و غم خود را صرف اين كار كنيم.) يا اينكه وظيفه داريم امام زمان خود را بشناسيم و او را دوست داشته باشيم و از او اطاعت كنيم؟

ما بايد فكرمان را روي اين مسئله متمركز كنيم كه وظايف و تعهّداتمان را به نحو مطلوب بشناسيم و بدان عمل نماييم؛ يعني اگر گفته شده است كه وظيفه داريد،‌ براي امام زمان(ع) دعا كنيد، دعا كنيم و اگر گفته شده كه براي سلامتي ايشان صدقه دهيد، صدقه بدهيم.

نكتة دوم اينكه لازم نيست كه انسان وردي بخواند، زحمتي بكشد و چلّه‌نشيني كند تا امام زمان(ع) را ببيند؛ بلكه اگر انسان تكاليف شرعي خود را با دقّت و جدّيت انجام دهد، مثل آن پيرمرد قفل‌ساز، امام زمان(ع) خود به سراغ او مي‌آيد و ممكن است حتّي بارها سعادت اين ملاقات نصيبش شود. به هر حال، ما معتقديم كه اعمالمان هفته‌اي دو بار (دوشنبه‌ها و پنج‌شنبه‌ها) به رؤيت حضرت وليّ‌عصر(ع) مي‌رسد. ايشان وقتي اعمال خوب مردم را مي‌بيند، خوشحال مي‌شود و براي آنها دعا مي‌كند و زماني كه اعمال بد پيروان خود را مي‌بيند،‌ غمگين مي‌شود.
حال اگر سئوال شود كه اين تكاليف چيست، بايد گفت: هر كس بايد براي انجام دقيق وظايف ديني‌اش، توضيح‌المسائل مرجع تقليد خود را مطالعه كند، قرآن بخواند و به آن عمل كند و در يك كلام، با سلوك و رفتار خود، به جرگة كساني درآيد كه خداوند درباره‌شان فرموده است: آنها را دوست دارم. كسي كه مشتاق امام زمان(ع) است، بايد تلاش كند آنچه را خداوند امر كرده، انجام دهد و از هر چه نهي فرموده، پرهيز نمايد. انسان بايد مانند اويس قرني كاري كند كه‌ «وليّ الله» مشتاق او شود و بويش را از دوردست‌ها استشمام كند.

البتّه راه‌حل‌هايي براي زيارت آن حضرت نقل شده است؛ مثلاً گفته‌اند:‌ اگر كسي چهل شب به مسجد سهله در كوفه برود، ديدار حضرت وليّ‌عصر(ع) برايش ميسّر مي‌گردد.
در مجموع،‌ زن و مرد مسلمان، بايد در انجام تكاليف الهي خود كوشا باشند تا امام زمان(ع) آنها را دوست داشته باشد؛ خواه به محضر آن حضرت شرفياب شوند، خواه از اين سعادت بهره‌مند نگردند.

جلب خشنودي امام عصر(ع)
پرسش: چگونه خشنودي امام زمان(ع) را به دست آوريم و از كجا بفهميم كه آقا از اعمال ما رضايت دارد يا نه؟
پاسخ: خشنودي امام زمان(ع) در رضاي خداست: «رضي الله رضانا اهل البيت؛ خشنودي خدا در خشنودي ما خاندان است»1. توضيح آنكه خداوند براي تحقّق فلسفة آفرينش و هدفي كه انسان‌ها را براي آن آفريده است، پيامبران و كتاب‌هاي آسماني فرستاده است. محصول و عصارة همة فرمان‌هاي الهي در شريعت اسلام موجود است كه به دست پيامبر خاتم(ص) به بشريّت ارائه شده است. با تحقّق وصايت و ولايت و معرفي امام بعد از پيامبر اكرم(ص)، دين خدا كامل و نعمت خدا تمام شد: «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلاَمَ دِينًا؛2 امروز دين شما را برايتان كامل و نعمت ‏خود را بر شما تمام گردانيدم و اسلام را براى شما [به عنوان] آيينى برگزيدم »

بنابراين خشنودي خداوند از مردم، هنگامي است كه آموزه‌هاي شريعت خاتم را كه با نگهباني و حفاظت امامان معصوم(ع) به اوج كمال خود مي‌رسد، اجرا كنند. اين آموزه‌ها را در خلال منابع استنباط احكام مي‌توان يافت؛ يعني در‌ قرآن، سنّت، عقل و اجماع كه فتواي فقها مبتني بر آن است. حال اگر كسي خود مجتهد و كارشناس نيست، بايد به مجتهد و كارشناس مراجعه و از او تقليد كند؛ يعني آنچه را در رساله‌هاي عمليّة مراجع آمده و همچنين دستورهاي وليّ فقيه را اجرا كند. اين امر، همراه ايمان به مبدأ و معاد و سفراي الهي، رضايت خداوند را به وجود مي‌آورد:
«وَالسَّابِقُونَ الأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَالأَنصَارِ وَالَّذِينَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَانٍ رَّضِيَ اللّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُواْ عَنْهُ؛3 و پيشگامان نخستين از مهاجران و انصار و كسانى كه با نيكوكارى از آنان پيروى كردند، خدا از ايشان خشنود و آنان [نيز] از او خشنودند.»

بنابراين، خداوند از بنده‌اي راضي است كه داراي ايمان و عمل صالح باشد ـ عمل صالحي كه محصول ايمان است ـ عمل صالح، در اطاعت از خدا و پيامبر و امامان و علما تحقّق مي‌يابد. هركس چنين باشد مورد رضا و خشنودي امام زمان(ع) است. تشخيص اين مطلب امري بس آسان است؛ هرچه التزام عملي فرد به احكام اسلام بيشتر باشد، قرآن را بخواند، بفهمد و عمل كند و به مسجد و محافل ديني بيشتر رفت و آمد داشته باشد، با افراد مذهبي و علماي ديني بيشتر محشور باشد، بيشتر مورد عنايت و خشنودي امام زمان(ع) است.

بهره‌وري از وجود امام عصر(ع)
پرسش: راه افزايش عشق به امام زمان(ع) و ارتباط با آن حضرت چيست؟
پاسخ:
1. كسب معرفت
ساختار فطرت انسان طوري است كه زيبايي و كمال و فضيلت را دوست مي‌دارد و مصاديق اين زيبايي و كمال را هر جا بيابد، به آن عشق مي‌ورزد. امام زمان(ع) حجّت زندة خداوند در ميان انسان‌ها و كامل‌ترين و زيباترين و با فضيلت‌ترين مخلوقات است. او فردي از سلسلة جانشينان و اوصياي الهي است كه خليفة پيامبر(ص) و يازده امام معصوم و «بقيّـ［‌الله» بر زمين است. او عصارة همة كرامت‌ها و ارزش‌هاي انساني و ترجمان و آينة تمام نماي خليفـة‌الله بر روي زمين است كه عالي‌ترين شاخص‌هاي فطرت الهي انساني و آينة اسما و صفات جميل مطلق يعني خداي تعالي است.

انساني كه در تكاپوي يافتن مظهر جمال الهي و عشق ورزيدن به اوست، بايد تلاش كند كه او را بشناسد و با اين معرفت، مظهر جميل مطلق را بيابد. معرفت او كافي است كه انسان را شيداي او كند و اين مقتضاي فطرت انسان است. شايد رمز تأكيدهاي فراوان اسلام بر لزوم و ضرورت شناخت امام، همين باشد. از همين روست كه عدم اين معرفت را گمراهي در دين معرفي مي‌كند، همين باشد: «… اللّهمّ عرّفني حجّتك، فانّك ان لم تعرّفني حجّتك، ضللت عن ديني؛ خدايا! حجّت خود را به من بشناسان؛ زيرا اگر حجّتت را به من نشناساني از دينم گمراه مي‌شوم.»

البتّه اين معرفت هر چه عميق‌تر، دقيق‌تر و همه جانبه‌تر باشد، آثار بيشتري دارد. در فرهنگ و معارف شيعي، امام تنها يك هدايت‌گر و راهنما نيست كه ارائة طريق كند و به بندگان خدا آدرس مقصد را بدهد؛ بلكه انسان‌هاي مستعد را به سر منزل مقصود مي‌رساند. به عبارت ديگر، هدايت امام تنها از نوع «ارائة طريق» نيست؛ بلكه از نوع «ايصال الي المطلوب» نيز هست. اين است مفهوم «هدايت به امر» كه در قرآن مطرح شده است:
«وَجَعَلْنَا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا لَمَّا صَبَرُوا وَكَانُوا بِآيَاتِنَا يُوقِنُونَ؛4 و چون شكيبايى كردند و به آيات ما يقين داشتند، برخى از آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما [مردم را] هدايت مى‏كردند.»

افزايش ارتباط
دومين گام لازم براي ايجاد محبّت و بهره‌وري بيشتر از خورشيد وجود امام، افزايش ارتباط است. اين مهم، با دعاي مستمر براي سلامت و تعجيل در ظهور او، صدقه دادن از طرف او، در انتظار فرج بودن، توسّل به او، پرهيز از گناه و انجام فرايض و مستحبّات، اظهار ارادت و محبّت و مودّت است كه قرآن كريم آن را مزد رسالت نبي‌اكرم(ص) قرار داده است: «قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدّة فِي الْقُرْبَى؛5 بگو به ازاى آن [رسالت] پاداشى از شما خواستار نيستم، مگر دوستى در بارة خويشاوندان.»
در «كافي» حديثي از امام باقر(ع) نقل شده است كه مراد از «قربي» در آيه، امامان معصوم(ع) هستند.6
افزون بر آنچه گذشت، خواندن دعاها و زيارت‌نامه‌ها و صلوات‌هاي مأثور كه دربارة حضرت وارد شده، همچون زيارت مخصوص عصر جمعه،‌ همچنين خواندن نماز مخصوص امام زمان(ع) در مسجد مقدّس جمكران و ساير اماكن، از مواردي است كه در افزايش رابطة‑ قلبي با آن مصلح جهاني مؤثّر است.

ماهنامه موعود شماره 124-125