چاوش نامه باز گشت زائران حسینی
ای زائر کوی عشق و ایمان چه خبر
از تربت گلگون شهیدان چه خبر
از شهر نجف که بارگاه مولاست
از کوفه و غربت قرآن چه خبر
زان چاه که بود محرم راز علی
شب تا سحر از رنج فراوان چه خبر
از مسجد سهله که جای پای مهدیست
از آن حرمت غربت جانان چه خبر
از دامن تلّ زینبیه که بلند
شد آه دل زینب و طفلان چه خبر
از باغ به خون تشنه ی آل رسول
از زینب و از شام غریبان چه خبر
زان خیمه که عصر عاشورا سوخت
از آتش دامن یتیمان چه خبر
از سیلی و از صورت گلهای خزان
از آتش خیمه های سوزان چه خبر
از علقمه و دست جدای عباس
از آب فرات و لب عطشان چه خبر
گویند که جای پای زهرا آنجاست
از مادر و از پیکر عریان چه خبر

یک نفر هست که از پنجره‌ها
نرم و آهسته مرا می خواند

گرمی لهجه بارانی او
تا ابد توی دلم می ماند

یک نفر هست که در پرده شب
طرح لبخند سپیدش پیداست‌

مثل دوران خوش کودکیم‌
پر ز عطر نفس شب‌بوهاست‌

یک نفر هست که چون چلچله‌ها
روز و شب شیفته پرواز است

توی چشمش چمنی از احساس
توی دستش سبد آواز است

یک نفر هست که یادش هر روز
چون گلی توی دلم می روید

آسمان، باد، کبوتر، باران‌
قصه‌اش را به زمین می گوید

یک نفر هست که از راه دراز
باز پیوسته مرا می خواند

گاهگاهی ز خودم می پرسم
از کجا اسم مرا می داند …

من ســـــــاده دلـــــم بـﮧ دلـے کار نـدارم

جز حضـــرتـ اربابــــــــــ خـریــــــــــدار نـدارم

با لطمـــــــﮧ بـروے بــــــدن خود بنــــوشتــم

مـن مست حـسـیـنـیـــم بـﮧ کسـے کار نـدارم

بخشی از پیام مرجع عالیقدر؛ حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی به زوار اربعین حسینی کربلا ؛
ای کـــاش حقیر هم این افتخـــار را داشتم و با پای پیاده در کنـــار شما با شعـــار ( لبیــــک یاحسین «علیه السلام» )، خــاک زیر قدم های شمـــا را توتیــــای چشـــــم خود می نمودم.