السلام علیک یا اباصالح المهدی ادرکنی
وقت است که از چهره‌ی خود پرده گشایی

«تا با تو بگویم غم شب‌های جدایی»

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران

«چون عودم و از سوختنم نیست رهایی»

«من در قفس بال و پر خویش اسیرم»

ای کاش تو یکبار به بالین من آیی

در بنده‌نوازی و بزرگی تو شک نیست

من خوب نیاموختم آداب گدایی

عمری‌ست که ما منتظر آمدنت، نه

تو منتظر لحظه‌ی برگشتن مایی

می‌خواستم از ماتم دل با تو بگویم

از یاد رود ماتم و دل چون تو بیایی

امشب شده‌ای زائر آن تربت پنهان؟

یا زائر دلسوخته‌ی کرب و بلایی

ای پرسشِ بی‌پاسخِ هر جمعه‌ی عشّاق

آقا تو کجایی؟ تو کجایی؟ تو کجایی؟

یوسف رحیمی

این روزها که می‌گذرد، غرق حسرتم

مثل قنوت‌های بدون اجابتم! 

بسته‌ست چشم‌های مرا غفلت گناه 

تو حاضری! منم که گرفتار غیبتم! 

یک گام هم به سوی شما برنداشتم 

صد مرحبا به این همه عرض ارادتم! 

هر روز عصر، پرسه زدن در «ولیِّ عصر»… 

«والعصر»، لحظه لحظه فقط در خسارتم 

خالی‌ست دست من، به چه رویی بخوانمت؟ 

دل خوش کنم به چه؟ به گناهم؟ به طاعتم؟ 

من هرچه دارم از تو، از این دوستیِ توست 

خیری ندیده‌ای تو ولی از رفاقتم

بگذر ز رو سیاهی من، أیهاالعزیز!

حالا که سویت آمده‌ام غرق حاجتم

بگذار با نگاه تو مانند حُر شوم

با گوشه‌چشم خود بِرَهان از اسارتم

آن روز می‌رسد که فدایی تو شوم؟

من بی‌قرار لحظه ناب شهادتم

یوسف رحیمی

سلام علی آل یاسین
شکسته شد دلم از دست این و آن بی تو

چگونه پر بکشم تا به آسمان بی تو

چقدر وعده‌ی فردا چقدر جمعه‌ی بعد

ببین که بر لبم آقا رسیده جان بی تو

قسم به جان عزیزت - عزیز خسته شدم

از این همه سفر تا به جمکران بی تو

برای چشم به راهت تمام ثانیه‌ها 

چه کند می‌گذرد صاحب‌الزمان بی تو

از این‌همه غم و اندوه و بی‌کسی «الغوث»

از این زمانه‌ی پر فتنه «الامان» بی تو

تمام خرجی‌ام از سفره‌ی عنایت توست

وگرنه می‌شودم زهر، آب و نان بی تو

محمد حسن بیات‌لو

لحظه‌های شادی دلهای ما آغاز شد
باز ذکرِ حمد حقِ با سینه‌ها دمساز شد
امشب از یومن قدومت یا علی موسی الرضا
غنچه‌‌ای از گلشن آل محمد باز شد
میلاد امام رضا علیه السلام مبارک باد

امام رضا علیه السلام می فرماید:
«بر شما باد به نماز شب،

هیچ بنده ای نیست که آخر شب بیدار شود و هشت رکعت نماز شب و دو رکعت نماز شفع و یک رکعت نماز وتر بخواند و در قنوت آن هفتاد بار استغفار کند، مگر اینکه خداوند او را از عذاب قبر و آتش پناه داده و عمر او را طولانی کرده و به زندگی او گشایش می دهد»

 بحارالانوار، ج 87، ص 161.